หน้าหลัก

ชีวประวัติ

หนังสือและเทป

ฐานิโยธรรม

วัดป่าสาลวัน

บูรพาจารย์เจดีย์

ลิงค์เวบศาสนา

เกี่ยวกับเวบไซต์นี้

กายต้องการอาหาร ใจต้องการสมาธิ

เคยมาครั้งหนึ่งแล้วรู้สึกประทับใจ ทำให้ได้ข้อคิดต่าง ๆ มากมายจากการนั่งสมาธิ ทำให้จิตใจสงบขึ้นมากกว่าเดิม การนั่งสมาธิเป็นประโยชน์แก่ทุกคน ในวันที่สามข้าพเจ้ารู้สึกดีมาก เกิดปีติเห็นหน้าพ่อแม่และน้อง ทำให้เกิดสำนึกต่าง ๆ รู้จักบาปบุญคุณโทษที่ได้ทำไม่ดีต่อพ่อแม่ ทำให้รักพ่อแม่มากขึ้น สมาธิถึงแม้จะรับประทานเหมือนอาหารไม่ได้ แต่ก็สามารถฝึกปฏิบัติได้เพราะสมาธิเป็นอาหารสมองที่มีคุณค่ายิ่ง ข้าพเจ้าจะนำประโยชน์จากสมาธิไปใช้ในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการเรียนและการดำรงชีวิตประจำวัน

เจียรนัย จันขุนทด ค.บ.1.1 คณิตศาสตร์

ชีวิตต้องสู้

ขณะที่ทำสมาธินั้นจิตของข้าพเจ้าเกิดความสงบคือไม่ฟุ้งซ่าน มีสมาธิ มองเห็นสิ่งต่าง ๆ รู้สึกสบายใจ รู้จักความอดทน และความมีสติ ก่อนเข้ารับการอบรมข้าพเจ้ามีปัญหามากในเรื่องการศึกษาเล่าเรียน กลัวจะเรียนไปไม่ไหว มีความคิดท้อแท้ คิดถึงบ้านเพราะไม่เคยจากไปไหน แต่หลังจากการอบรมแล้ว โดยเฉพาะได้ฟังเทปเรื่องพระคุณแม่ ทำให้ข้าพเจ้าคิดว่าจะต้องต่อสู้ต่อไป เพื่อความสำเร็จต้องอดทนไม่ว่าสิ่งนั้นจะยากเพียงใด เพราะยังมีคนที่คอยยินดีกับความสำเร็จของเราอยู่ ท่านคือคุณแม่ และที่สำคัญทำให้ข้าพเจ้าไม่ใจร้อน มีสมาธิกว่าเดิม ทุกสิ่งจะสำเร็จได้นั้นต้องมีความเพียร ขอขอบพระคุณอาจารย์ที่ได้พามาปฎิบัติธรรมครั้งนี้เป็นอย่างสูง

นักศึกษาหญิง ปีที่ 1 คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

ใด ๆ ในโลกล้วนอนิจจัง

ข้าพเจ้าอยากฝึกสมาธิมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาส เคยอยากบวชชีพราหมณ์ แต่ก็ติดสอบเอ็นทรานซ์เลยเสียดายมาก เคยพยายามนั่งสมาธิอยู่ที่บ้านเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ผล พยายามอยู่หลายครั้ง จิตใจก็ไม่สงบ ก็เลยเลิกทำเสีย เมื่อได้มาฝึกอบรมจิตที่วัดวะภูแก้ว ทำให้จิตใจสงบ มีความอดทน อดกลั้น จิตใจสบาย โล่ง มีใจจดจ่อมากขึ้น ก่อนเข้าอบรมครั้งนี้ ข้าพเจ้ามีความวิตกกังวลมาก ทางบ้านประสบปัญหาอย่างหนัก เนื่องจากบิดาของข้าพเจ้าเสียชีวิต ข้าพเจ้าเสียใจและฝังใจกับการเสียชีวิตของบิดามาก เพราะท่านขาดใจต่อหน้าข้าพเจ้า ยังจำได้ติดตา รู้สึกเป็นทุกข์ไม่เคยมีความสุขเลย บิดาเสียชีวิตต่อหน้าแต่ข้าพเจ้ากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ขณะนี้ความวิตกกังวลน้อยลง รู้สึกดี เพราะได้พระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจ ''ใด ๆ ในโลกล้วนอนิจจัง"

บัวพันธ์ ยิ่งดัง วท.บ.1.2 ชีววิทยาประยุกต์

หนูถอนสมาธิ สบายมาก

เป็นครั้งแรกที่นั่งสมาธิได้ ใจจดจ่อกับการบริกรรมจนทำให้กายเริ่มเบาเหมือนจะลอยขึ้น ก็บริกรรมไปเรื่อย ๆ ดูลมหายใจเข้าออก สักครู่ก็เห็นแสงสีขาวลอยมาเข้าตา แต่ตัวก็เบาอยู่ จนรู้สึกตัวว่าควรจะถอนสมาธิได้แล้ว เพราะนั่งนานมากแล้ว จากนั้นก็เลยถอนสมาธิ โดยสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วค่อยผ่อนออก จากนั้นก็กำหนดจิตไปที่มือ คลายมือออกแล้วค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ เพื่อน ๆ ที่มาอบรมบางคนยังทำสมาธิไม่ค่อยจะได้เท่าไรนัก ก็อยากให้มีการทำกิจกรรมนี้ต่อไป

ปิยมาภรณ์ เดชทะเล ศศ.บ.1.6 บริหารธุรกิจ (ทรัพยากรมนุษย์)

อนุโมทนาบุญ

ถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่ได้เกิดปีติ แต่ข้าพเจ้าก็ยังมีความยินดีที่ข้าพเจ้าได้มาประพฤติปฏิบัติตนเองให้เป็นคนที่เต็มคน กุศลผลบุญในการทำครั้งนี้ ข้าพเจ้าขอมอบให้แก่คุณบิดามารดา ญาติพี่น้องทุกคน และหมู่สรรพชีวิตทุกชีวิตบนโลกนี้ และเหล่าดวงวิญญาณญาติพี่น้อง ตลอดดวงวิญญาณทั่วไปที่สิงสถิตอยู่ ข้าพเจ้าอธิษฐานจิตมอบให้ด้วยใจจริง ขอขอบพระคุณคณะอาจารย์ทุกท่านที่นำข้าพเจ้ามารับการฝึกอบรมพัฒนาจิตครั้งนี้ และขออนุโมทนาบุญไปยังอาจารย์ทุกท่าน "นตฺถิ ปญฺญา สมา อาภา" แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาไม่มี

นักศึกษาหญิง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์

ไม่มีใครเพียบพร้อมไปทุกอย่าง

ข้าพเจ้ามีปัญหาเรื่องเงิน เวลาเรียนหนังสือก็ไม่มีความสุข หลังจากที่เข้ารับการอบรมแล้ว ข้าพเจ้าคิดได้แล้วว่าทุกคนเกิดมาไม่มีใครเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ถึงแม้จะยากดีมีจนอย่างไร พ่อแม่ก็ส่งเสียให้เราเรียนถึงขนาดนี้ ข้าพเจ้าคิดว่าการประหยัดเป็นสิ่งดีที่สุด อยากให้สถาบันดำเนินโครงการนี้ไปเรื่อย ๆ ยังมีเด็กและเยาวชนหลายคนที่ยังหลงผิดอยู่ ไม่เข้าใจพ่อแม่ ครูอาจารย์ บางทีเมื่อเข้ามาสัมผัสโครงการนี้ เขาอาจมีจิตสำนึกได้

นักศึกษาหญิง คณะครุศาสตร์

ดิฉันจะทำให้แม่มีความสุข

ตลอดเวลาดิฉันคิดถึงแต่แม่ กลัวว่าแม่และพ่อจะมีปัญหากัน แม่คงเหน็ดเหนื่อยเพราะไม่มีใครช่วยทำงานบ้าน น้อง ๆ ต้องไปโรงเรียนแม่ก็ต้องไปทำงานด้วย ดิฉันเลยไม่ค่อยจะมีสมาธิ พ่อกับแม่จะทะเลาะกันเสมอ พ่อชอบด่าแม่ ทำตัวเหมือนนายของแม่ แม้แต่การรักษาดูแลตัวของพ่อเอง แม่ก็ยังต้องทำให้หมดทุกอย่าง ดิฉันสงสารแม่มาก แม่ต้องทนถูกพ่อด่า ถูกพ่อตี พ่อก็กินเหล้ามากทุก ๆ วัน เงินทองของครอบครัวไม่พอใช้ พ่อใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือยมาก เห็นแก่กินเป็นเรื่องใหญ่ ชอบเลี้ยงเพื่อนฝูง อาหารทำให้เท่าไรก็ไม่พอกับความต้องการ พอมาอยู่ที่วัดดิฉันได้คิดไตร่ตรองดู ก็คิดได้ว่า มันเป็นเวรกรรมของเราสี่คนแม่ลูก ที่จะต้องอดทน ชาตินี้แม่ท่านคงมีกรรมมากเหลือเกิน ถึงต้องมาเป็นแบบทุกวันนี้ ดิฉันจะทำให้ท่านได้พบความสุขในภายหน้าแน่นอน

"นก"